Whose broad stripes and bright stars..

..through the perilous fight

Ik spreek tot u vanaf grote hoogte. Vanaf de 25e verdieping, aka, het dak van mijn appartementengebouw welteverstaan. Het is hier namelijk aangenaam zonnig, en dus zit ik met een short en shirt aan en uitzicht op de National Cathedral en in de verte het puntje van het Washington monument te genieten van mijn vrije ochtend. Welke ik overigens ook al grotendeels in de sportschool van het appartementencomplex heb doorgebracht, het is niet enkel luieren hier..

Verre van as a matter of fact want, jawel, naast studeren werk ik nu ook! Ik heb een Dean's Fellowship binnen het International Legal Studies Program weten te bemachtigen en kan aldus de American University Washington College of Law nu ook tot mijn werkgever rekenen. Yes ik krijg betaald, yes, het is 20 uur werken per week en yes, ik maak hierdoor nu meer dan eens per week dagen van 9 tot minsten 22.15 maar ik ben hier niet te komen om te relaxen (uitzonderingen daar gelaten zoals nu op het dak :P). Om te bewijzen dat ik het allemaal wel aan kan: mijn eerste 2 cijfers zijn binnen, 2 x een A-, hoezee!

Maar goed, ik moet nu even goed nadenken wat ik de afgelopen tijd allemaal heb uitgespookt want het is alweer een tijdje terug dat ik de mogelijkheid had een update te schrijven. Heugdelijk nieuws om mee te beginnen, ik heb eindelijk een goed functionerende fiets! Ik had in week 1 al een fiets gekocht via internet maar dat ding bleek een bron van frustratie en ergenis. Uiteindelijk heb ik hem in weten te ruilen voor een kek Frans fietsje, en met de installatie van een bagagedrager en voor- en achterlicht cruise ik hedendaags zorgeloos door de straten van Washington D.C. Wat overigens niet onderschat moet worden. Er zijn aardig wat heuvels hier dus bepaalde routes zijn een ware work out. Gelukkig valt mijn dagelijkse route naar de law school erg mee en fiets ik eigenlijk voornamelijk door de mooie ruime woonwijken achter de law school waar de eekhoorns zorgeloos van boom tot boom hoppen en de krekels 24/7 decibellen produceren.

Overigens van meerdere mensen al de vraag gehad of een helm hier verplicht is. Wel bij dezen: nee. Ik draag er dus ook geen (en ik heb de steun in deze opvatting van de fietsenmaker van de lokale fietsenmarkt hier :P). Maar de ongeschreven regels hier wat betreft fietsen vind ik persoonlijk een beetje krom. Voorbeeld, komt er iemand 's avonds voorbij sjeezen op z'n fietsje; helm op, fietshandschoentjes aan en tientallen versnellingen tot de beschikking, maar geen fietslampen. Ok, je hebt een helm op en je handschoenen aan, maar aangezien de meeste fietsers hier gebruik maken van de autowegen ben ik van mening dat je toch meer risico loopt op lichamelijk letsel MET helm maar ZONDER fietslampen dan omgekeerd. Just saying. Ik ben voorzien van lichten en heb mijn fair share van fiets-tragedies voor de komende 20 jaar hopelijk gehad, dus geen helm voor mij!

Enfin, tot zover mijn fiets-rede, tijd voor het bespreken van mijn ervaringen met het volgend vervoersmiddel. En nee, helaas niet de helikopter, een vervoersmiddel die hier standaard ontelbare malen per dag overvliegt. We zijn afgelopen weekend namelijk op een brunch-cruise geweest op de Potomac-rivier ('we' being studenten van het International Legal Studies Program). Ja ja, de scene van John Smith en Pocahontas ging uiteraard wel even door mijn hoofd bij het bevaren van deze rivier die door D.C. stroomt. De tocht per boot bood een leuk uitzicht op de skyline van D.C.en ook wisten we onderweg het Pentagon, old town Alexandria en het Reagan vliegveld te spotten. Aan boord deelden we het ruim met een groep typische Amerikanen. Laat mij dit nader verklaren. Het was een groep veteranen die een 50-jarig jubileum vierden. Cowboyhoeden en zonnekleppen waren alom vertegenwoordigd en uiteraard stond er onder andere mac and cheese op het menu van het buffet. Met z'n allen nog naar het veteranenlied geluisterd en hier en daar sentimentele taferelen aanschouwd. Maar goed, het was leuk mee te maken met deze groep mensen, en het was dus leuk om D.C. ook eens vanaf een boot te aanschouwen.

Brunches in het weekend zijn hier overigens vaste prik lijkt het. Een paar weekenden geleden ook naar een gospel-brunch geweest. Een all you can eat-buffet maar ik kreeg slecht een bescheiden bord weg aangezien het buffet bestond uit onder andere mac and cheese (uiteraard), gefrituurde kip, gebakken bacon, grits, gebakken aardappels, french toast en uitgebreid dessertbuffet. Boontjes waren ook aangewezig maar zoals altijd hier zit er dan helaas weer een of andere saus overheen. Nu goed. Het eten voldeed dus aan de Amerikaanse verwachtingen, het gospel-optreden ook om andere reden dan gedacht. Ik had verwacht een groep klappende mensen op het podium te zien met lange gewaden. Echter was het meer een soort R&B-optreden wat we kregen, met zeer getalenteerde zangers en zangeressen, dat wel. Opvallend detail van de lead singer, hij was ENORM. Ik denk werkelijk waar dat hij de dikste persoon is die ik in D.C. heb gespot. Het was dus ook niet verwonderlijk dat hij na een uur optreden niet meer op zijn benen kon staan en aldus in een grote stoel gevuld met kussen moest zitten. Met andere woorden, de andere helft van het optreden zat de lead singer dus in een stoel terwijl de microfoonstandaard voor zijn mond was geïnstalleerd. Dan denk je wel twee keer na voor je nog een rondje langs dat buffet maakt kan ik je vertellen ;) Maar erg triest natuurlijk, ik hoop dat de beste man snel aan het sporten gaat en nog jarenlang STAAND kan optreden.

Over sporten gesproken. Ik had mij al laten ontvallen dat ik in de luxe positie verkeer een sportschool in mijn appartementencomplext te hebben. Ik ben van plan om mee te doen aan een 5km race begin okotber en dus moet ik weer proberen wat kilometers in de benen te krijgen. Deze week is mijn zelf opgelegede training van start gegaan en gelukkig lijkt mijn knie het ok te vinden. Wellicht dat de halve marathon dit voorjaar dus toch nog gaat lukken! Maar goed, ik dwaal af want ik wilde wat vertellen over de manier waarop Amerikanen sporten. Het lijkt mij overbodig te zeggen dat op het gebied van sporten hier over het algemeen behoorlijk doorgeslagen wordt. Werkelijk op elk tijdstip van de dag zul je op straat iemand voorbij zien joggen. Ik overdrijf niet, joggende mensen are around everywhere at any time and under any condition. In de sportschool ook interessante observaties gedaan. Amerikanen houden namelijk van multi-tasken. Dus nemen mensen leeswerk mee naar de sportschool en terwijl ze losgaan op de fiets of loopband lezen ze hun kost. No comprendo. Volgens mij is het daarbij ook wetenschappelijk bewezen dat je effectiever, of in elk geval intensiever, sport indien je geen afleiding hebt van een tv of een boek. Op straat zie je trouwens ook opvallend veel mensen die iets (proberen te) lezen terwijl ze lopen, veelal voorzien van een coffee-to-go beker in de andere hand. Multitasken ten top hier.

Een laatste ding over sporten dan nog: ik heb mij opgegeven voor het voetbalteam van de ILSP! Bij inschrijving al duidelijk gemaakt dat er vooral niets verwacht moet worden wat betreft mijn voetbal-skills maar ze hadden meisjes nodig in de teams en daarbij lijkt het mij een goede afsluiting van een week in de bieb of achter een bureau zitten. De eerste wedstrijd wordt over 2 weken volgens mij gespeeld, ik houd u op de hoogte wat betreft de successen van het ILSP-United team.

Nu goed, ik zie dat ik alweer aardig wat heb zitten ratelen hier. Ik zal het hierbij laten voor nu en ga nog heel even 15 minuutjes puur genieten van de zon hier voordat ik mij richting de law school ga begeven.

Arriverdeci!!