Country roads, take me home

Afgelopen weekend een tweede "road trip" op rij gehad wat een mooie gelegenheid biedt om eens uit te wijden over het Amerikaanse plattelandsleven. Want in een land waar de country artiesten een almachtige status hebben moet er toch wel over iets heel zinnigs te zingen zijn gezien de populariteit van country muziek hier. Mijn roadtrips de afgelopen twee weekenden zijn beperkt gebleven tot een tocht door Maryland en Pennsylvania maar enkel die twee staten bieden al genoeg materiaal voor een interessant verslag (als ik dat mag stellen van mijn eigen schrijfsel). Daarbij ben ik dankzij deze roadtrips des te meer van mening dat je pas echt kunt zeggen dat je de cultuur van een land kent als je het platteland ook hebt bezichtigd.

Goed, te beginnen dan bij roadtrip 1, destination Pennsylvania. Het doel van deze roadtrip was om de Amish in hun natuurlijke habitat te zien alsmede Philadelphia te bezoeken samen met mn mede-stagiairs van de ambassade. Nu weet ik uit eigen interesse dat er heel wat informatie te vinden is over de Amish. Ik was dan ook zeer benieuwd hoe de Amish omgaan met het feit dat zij voor sommige (myself included) een object van fascinatie zijn. Daarbij moesten wij als Nederlanders uiteraard een bezoek brengen aan de Pennsylvania Dutch, hoewel "Dutch" in deze context eigenlijk refereert naar "Deutsch". Tevens één van de redenen waar de verwarring bij de Amerikanen vandaan komt wat betreft het onderscheid tussen een Dutch person en een German.

Na al enige tijd rondgereden te hebben in de omgeving van Lancaster, waarvan bekend is dat hier veel Amish wonen, hadden wij helaas nog geen enkele Amish gezien. Het weer was slecht maar dat mag voor een beetje Amish geen reden zijn om binnen te blijven, zo concludeerden wij beteuterd. Het enige wat dan toch nog enigszins in de buurt kwam van een Amish was een verkeersbordje die waarschuwde voor voorbijrijdende Amish-koetsen, maar dat was uiteraard niet waar wij voor gekomen waren.
Toen plots, terwijl wij stonden te wachten bij een stoplicht en de hoop op een Amish-ontmoeting steeds verder weg zakte geschiedde het dan toch eindelijk: vanuit het niets zoefde daar ineens een zwart overdekt koetsje voorbij! De euforie die heerste in de auto na het zien van onze eerste Amish reikte tot tranen (van het lachen) toe. Daarna nog uiteraard meerdere koetsen voorbij zien sjezen en ook nog zowaar een Amish op de step (de Amish mogen niet fietsen). Het enige wat wij nu nog wilden was een Amish face-to-face zien. Daarvoor besloten wij naar de Farmer's market te gaan.
Naast lokale boeren stonden er op deze overdekte markt ook Amish met hun goederen. Uiteraard een stukje Shoofly pie gekocht, een soort kruidencake kruimeltaart, traditioneel bekend bij de Amish. Daarnaast ook nog even bij de pretzelkraam langs gegaan. Hier stond een moeder met haar twee dochters verschillende soorten pretzels te verkopen. Wellicht was het meisje van slag door mijn ongewoon bruine kleur (zie de foto's, het was mijn eerste weekend terug van Bonaire en ik stak aardig af tegen diegenen die geen Caribische zon hadden gezien, enfin) maar in ieder geval was het proces van de pretzels kopen vrij ongemakkelijk. Want de prijs was moeilijk te berekenen, hoe en wanneer wat aan te geven etc. Ik denk dat ik misschien iets ouder was dan haar maar het was zo duidelijk te merken dat ze in een sociaal isolement leven. Daarnaast hadden zowel zij als haar moeder en zus grote werkhanden, wellicht toevallig genetisch bepaald of een resultaat van hun harde werken. In ieder geval waren ze wel allemaal heel erg vriendelijk en de pretzels waren lekker. Maar mijn fascinatie met de Amish leeft nog voort. Het was echt heel bijzonder en ook haast spookachtig om te zien hoe die grote houten huizen geïsoleerd tussen de glooiende heuvels staan met hier en daar een verroest landbouwwerktuig en om dan van tijd tot tijd een zwarte box voorbij te zien rijden waarvan je wist dat er mensen in zitten met traditionele kleding. Het weer hielp natuurlijk ook niet erg mee, vanzelfsprekend ziet alles er veel minder naargeestig uit met een blauwe lucht en wat blaadjes aan de bomen. Maar voor nu is voor mij het beeld van de mystieke levens die de Amish leiden enkel bevestigd.

Afgelopen weekend dan tevens weer het platteland in geweest ter gelegenheid van Charlotte's verjaardag. Destination wine tasting in Maryland bij een wijngaard in de buurt van Fredericksburg. Het is rond een uurtje rijden van D.C. wat des te meer benadrukt in wat voor een bubbel wij hier leven in D.C. Washington is een heel internationale stad met over het algemeen goede voorzieningen (vooral voor diegene met geld). Daarnaast huist de stad uiteraard talloze monumenten en musea dus trekt het ook cultureel volk aan. Rijdende door het platteland van Maryland besef je je pas hoe erg het ook anders kan op slechts zo'n kleine afstand van "thuis".
In Maryland ook glooiende heuvels met af en toe een kleine groep koeien of geiten in één van de uitgestrekte weilanden (bij de Amish eigenlijk opmerkelijk genoeg zowat geen vee gezien). Verder intens veel houten schuren gezien waarvan het merendeel op instorten stond. De horror-film locaties waren hier ook niet op één hand te tellen, hoeveel verlaten huizen wij wel niet hebben gezien onderweg naar de wijngaard?! Maar dan bedoel ik ook echt verlaten in de zin van dat er bomen doorheen groeien en het huis erbij staat alsof de inwoners plots besloten het pand te laten voor wat het was en de helft van de inboedel hebben laten staan. Na door een aantal gehuchten te zijn gereden kwamen wij dan aan bij de wijnproeverij. Het was voor het goede doel en een "women's only" evenement.
Nu dan, de typische Amerikaanse "country vrouw". We hebben onze ogen uitgekeken met z'n drieën. Sowieso liepen bijna al die vrouwen of op sportschoenen of op "botten" zoals mijn Vlaamse gezelschap dat dan zo mooi zegt. Ook vermoed ik dat ik de enige echte blondine in de zaal was, hoewel er meerdere rondliepen met een soortgelijke haarkleur. Nu geen leuke grappen ertegenaan gooien, we weten allemaal dat haarkleur niets te maken heeft met intelligentie, ik ben hier het levende bewijs van ;P Maar de blondines hier waren over het algemeen nepblond. Ook zijn ze dan zo typisch "vrouwelijk". Van die lakleren handtassen, zonnebril in het haar terwijl de zon zich heel de dag niet liet zien etc. Een ander soort Amerikaanse vrouw die je ook ziet rondlopen zijn de types waarbij comfort boven alles gaat. Aka sportschoenen en lubbertrui en dubieuze kleurencombinaties. Ik klink nu een beetje te hatelijk volgens mij dus ik zal mijn omschrijving van de Amerikaanse vrouw verder staken. Uiteraard moeten ook niet alle Amerikaanse vrouwen over één kam worden geschoren. Laten we het erop houden dat wij ons als Europeanen bij de wijnproeverij een vreemde eet in de bijt voelden en blij waren dat we toch in hemelsnaam geen jurkjes uit de kast hadden getrokken.

Ja ja, God bless Amurica. Overigens heb ik tot mijn grote vreugde een zomerstage weten te bemachtigen bij de EU Delegation to the United States en wel bij de afdeling Politics, Development & Security, hoera! Met andere woorden kom ik niet post-graduation naar Nederland maar ga ik in ieder geval nog tot half augustus hier mij druk maken. Uiteraard zal ik tot aan die tijd blijven proberen trouw verslag te doen van het wel en wee in D.C.

Ave!