Wilhelmus van Nassouwe

Ha! Geen Amerikaanse volkslied titel dit keer maar ons eigen mooie Wilhelmus. Want ten tijde van schrijven bevind ik mij namelijk op Neerlands grondgebied, niet met aangrenzend de Noordzee maar de Caribische zee. Bonaire, waar het boven water bijna net zo chill en relaxed is als onder water.

Ben dus bij de lieftallige Laula op visite die als verwacht een mooie chocoladekleur te pakken heeft. Steekt overigens extra goed af bij mijn witte kantoorhoofd die ik al smerende met 50 factor probeer te transformeren tot een tropisch iets. Het klimaat is hier echt heerlijk! Uiteraard betreft het een eiland waardoor er constant een aangenaam windje staat. De setting is verder ook zeer tropisch: wuivende palmbomen en karakteristieke cactussen all over the place, papegaaien die niet onopgemerkt blijven hun kibbelende gekrijs, zongeblakerde mensen om je heen die 24/7 op chill-mode lijken te staan en uiteraard een azuurblauwe kristalheldere zee (met ook een fantastisch temperatuurtje!). Het enige wat niet klopt aan bovenstaande beschrijving, in mijn beleving dan, is dat dit ook NL is. Hoe?! Bij aankomst in Aruba (waar de Kokomo van de Beach Boys werd gedraaid bij de landing, moest hardop lachen in het vliegtuig) hing Koningin Beatrix statig aan de muur om je te verwelkomen en hier op Bonaire wapperen de Nederlandse vlaggen ook overal. Het wordt haast al vanzelfsprekend om vreemden in het Nederlands aan te spreken in plaats van in het Engels, wat hier ook gewoon kan.

Ook nog zo'n gekke gewaarwording: Nederlands eten op slechts vier uur vliegafstand van DC. Heb ik laatst in DC nog aan mijn Belgen-vrienden geprobeerd uit te leggen wat de magie is van een broodje shoarma, waar ik frappant genoeg schaapachtige blikken kreeg toegeworpen, hier is het zowaar te krijgen! Net als bitterballen, kipsaté en beste van alles, vla! Mijn Spring Break kan nu al niet meer stuk en ik heb nog een klein weekje te gaan!

Mijn timing van vertrek, iets eerder dan de officiële start van Spring Break, was ook uitermate goed gepland al zeg ik het zelf. Ik vertrok dinsdag vroeg op de ochtend, wanneer een weeralarm was uitgegeven voor later op de dag. De uni was dicht, de ambassade was dicht, net als de meerderheid van de overheidsinstanties in DC. Nu heb ik al eens een paar dagen ingesneeuwd gezeten in DC in 2010 dus ik weet dat het flink kan sneeuwen daar (en ook dat ingesneeuwd zitten echt zo slecht nog niet is als je warme choco in huis hebt :P). Maar mijn ervaring van het laatste jaar DC heeft mij geleerd dat weeralarmen met een flinke hap zout dienen worden genomen. De monsterstorm waar voor werd gewaarschuwd bleek uiteindelijk dan ook een winterse aanfluiting met wat natte sneeuwvlokjes en een vrije dag voor ambtelijk DC, ik denk dat niemand geklaagd zal hebben ;)

Ik ga nu wat verder uitweiden over Bonaire en Aruba. Ik zit inmiddels te wachten op de vlucht die mij weer naar het koude DC gaat brengen, enige afleiding is vanzelfsprekend welkom. Dus voor degene die hebben zitten knarsetanden bij het begin van dit stuk, daar waar ik het heb over de tropen en wat al niet meer, staakt het lezen per direct!

Bonaire. Er loopt één verharde lange weg zonder stoplichten over Bonaire wat verdwalen erg lastig maakt. Kuddes ezels en geiten maken overigens ook regelmatig dankbaar gebruik van deze weg. Verder hebben de bungalow-woningen op Bonaire alle kleuren van de regenboog wat zeker bijdraagt aan het tropische Caribbean-gevoel. Zo is het huis van Laura en Sander kobaltblauw en hadden de overburen een felgroen huis, zo vrolijk :D Steekt ook heel mooi af tegen de azuurblauwe lucht, waar standaard witte dotten van wolken rustig aan voorbij drijven.
Een ons kent ons-vibe is tevens onvermijdelijk. Laura werkt dus bij Karel's Beach Bar, zeker geen verkeerde hang out op een pier in Kralendijk. Ik heb een dagje bij de Beach Bar gezeten om wat schoolwerk voor elkaar te krijgen terwijl Laura bezig was met haar dienst. Kwamen we een paar dagen later in het ochtendgloren aan bij de mangroves voor een kanotocht, kende onze begeleider en nog een paar locals ons al want "Jaaaa, zij werkt bij Karel's hé? En jou hebben we daar ook gezien met nog twee andere! En jullie zijn zussen? Zou je ook niet zeggen!" Goed, halve eiland weer op de hoogte dus terwijl ik amper een week op dat eiland ben geweest :P
Verder vanzelfsprekend wezen snorkelen op Bonaire! Het fijne van Bonaire is dat je niet per se met een bootje naar een goede snorkel-/duikplek hoeft te varen omdat je over het algemeen ergens langs de kust het water in kunt lopen om na een paar meter al wat interessants te zien. Mijn eerste snorkelervaring was op Klein Bonaire, een onbewoond eiland 10 minuutjes varen vanaf Bonaire. Su-per gaaf! Het is echt net op je in een aquarium rondzwemt. En het is ook zo raar om te zien hoe een vis voor jou zwemt. Na een tijdje vergeet je namelijk dat je in het water zit en zie je dus ineens een vis voorbij "vliegen". Vraag mij ook af wat al die vissen nu vinden van de snorkellaars en duikers, ze leken mij vooral heel nieuwsgierig en rustig als we voorbij zwommen. Omdat ze klaarblijkelijk zo gewend zijn aan de aanwezigheid van mensen kan het dus ook gebeuren dat je je ineens midden in een school vissen bevindt. Bonaire-fish don't care :P

Nog wat laatste woorden over Bonaire boven water, het eiland waar je je beltegoed per 3 dollar kaarten koopt :P. Het is echt perfect om ultiem te chillen. Nauwelijks toeristen (wel veel stagiairs), vanwege de afwezigheid van massatoerisme ook geen idiote troep tentjes of foute hang outs, en vooral heel veel mooie flora en fauna om van te genieten. De aanwezigheid van Nederlands eten was daarbij voor mij een zeer grappige bijkomstigheid, hoewel ik uiteraard ook intens heb genoten van de lokale maaltijden, waaronder geitenhoofd (werd mij tenminste halverwege m'n maaltijd verteld, note to self: geitenhoofd is zeker smakelijk!), gebakken bananen, pastechi, pompoencake en rijst met bonen. Ik weet niet of ik ooit nog terug ga komen naar Bonaire maar ik weet wel dat ik het absoluut niet erg zou vinden :D

Dan van Bonaire naar Aruba, want daar zit ik nu en heb ik de afgelopen 2 dagen ook gespendeerd met Laura en Sander. Wat een verschil met Bonaire! Ik heb na een halve dag al moeten constateren dat Aruba eigenlijk een klein Amerika is. Het eiland, de grootte van Texel, wordt echt overspoeld door Amerikanen en de hele omgeving is dan ook op hen aangepast. De Amerikaanse fastfood ketens vliegen je om de oren hier: Mac Donalds, Pizzahut, Taco Bell, Wendy's, Domino's, Starbucks, Cinnabon etc. etc. ZO ZONDE! Ik vind het echt zonde. En ik snap het ook niet. Als je op vakantie gaat wil je toch een break van je eigen omgeving en mensen? Wij zijn dan ook gewoon lekker naar een tent voor locals gegaan, in the middle of nowhere wat wij ook niet hadden gevonden zonder het internet. "De Zeerover", zeker aan te raden. Je kunt daar enkel terecht voor de catch of the day en als het op is, is het op. Je bestelt bij een balie je catch of the day van vis of garnalen, vervolgens krijg je een houten bordje mee en zoek je een tafeltje uit bij de pier, dezelfde pier waar elke dag de bootjes aanmeren om vis aan te leveren, en wordt je eten enkele minuten later bij je gebracht. Echt een heel grappige strandsfeer en lekker lokaal eten.
Verder hadden we een auto gehuurd waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Dag 1 zijn we naar Palm Beach gereden en voornamelijk gechilled op het strand, welke in elk opzicht voldeed aan wat je van een Caribisch strand mag verwachten. Dag 2 zijn we veel wezen rondrijden, we zijn naar de "Natural Bridge" gereden, een stukje kust waar je absoluut niet in het water wilt vallen. Ik heb de zee nog nooit zo wild gezien, echt heel erg indrukwekkend. Na de Natural Bridge, waar we naast het observeren van de zee ook het fenomeen "Amerikaanse toerist" hebben bestudeerd en besproken, zijn wij doorgereden naar een iets minder toeristische plek. In het Arikok National Park is één restaurant te vinden waar wij besloten te gaan lunchen. Een mooie tocht door het park bracht ons naar een uitgestrekte vlakte aan de kust, Boca Prins, waar een stevige wind woei. Hoe te dealen met de wind als je wilt eten? Wel, de menukaart was op een stuk hout gespijkerd en je blikje drinken en glas werden in een stenen houder gezet. Vrij Flinstone-achtig maar wel effectief ;)
Na de lunch was het de bedoeling om naar een strand te gaan maar we kwamen uiteindelijk uit bij het meest zuidelijke puntje van het eiland, waar de wind ook weer onmiskenbaar aanwezig was. Hier nog gechilled in de zon tot ons zen-moment wederom werd verstoord door een colonne Amerikanen in hun huurauto's :P
Het verblijf op Aruba hebben we in stijl afgesloten op Palm beach. Heerlijk! Onder de sterrenhemel op het strand, pizza'tje erbij, vuurkorven achter ons die een oranje gloed over het zand tekende, een steeldrum die bespeeld wordt om de tropische setting nog maar weer eens te benadrukken, de rustgevende zee voor ons en het geruis van palmbladeren van boven. La dolce vita ten top :)

Nu dus weer op weg naar DC. Het voelt raar om weer een lange broek aan te hebben. De warme douche op Aruba was ook al een gekke gewaarwording na de koude verkoelende douches op Bonaire. Mijn kleurtje zal vermoedelijk ook snel wegtrekken en mijn beach-haar zal ik in DC ook maar weer eens pogen te temmen :P Het was een uitermate relaxed verblijf, waar ik onbevooroordeeld moet instemmen met Laura en Sander dat Bonaire toch wel het chilste eiland van de ABC-eilanden is. Nu enkel nog mijn tropische kleurtje, wat muggenbulten en schaafwonden van het rif als herinnering aan mijn verblijf hier, volgende week weer keihard back to business. Hoewel de klok hier niet van belang is (zeggen ze) nok ik nu toch aangezien we gaan boarden. Perfecte timing al zeg ik het zelf ;) Geniet van de foto's, dat ga ik zelf ongetwijfeld ook nog heel vaak doen! Te akiratu :)